Na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości zawartej w materiale prasowym. Uprawnienie do wystąpienia z wnioskiem przysługuje także osobie najbliższej zmarłego oraz następcy prawnemu osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej. Sprostowanie powinno zostać nadane w placówce pocztowej operatora pocztowego lub złożone w siedzibie odpowiedniej redakcji, na piśmie w terminie nie dłuższym niż 21 dni od dnia opublikowania materiału prasowego. Sprostowanie powinno zawierać podpis wnioskodawcy, jego imię i nazwisko lub nazwę oraz adres korespondencyjny. Adres korespondencyjny wnioskodawcy może zostać zastrzeżony tylko do wiadomości redakcji, a w przypadku gdy materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania dotyczy działalności związanej z używanym przez osobę fizyczną pseudonimem, może ona zastrzec także imię i nazwisko tylko do wiadomości redakcji. Tekst sprostowania nie może przekraczać dwukrotnej objętości fragmentu materiału prasowego, którego dotyczy, ani zajmować więcej niż dwukrotność czasu antenowego, jaki zajmował dany fragment przekazu. Sprostowanie powinno być sporządzone w języku polskim lub w języku, w którym opublikowany został materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania.
Prawo do żądania opublikowania sprostowania służy w szczególności tym osobom prawnym lub innym jednostkom organizacyjnym, które są taką publikacją bezpośrednio zainteresowane, ponieważ właśnie ich dotyczy nieprawdziwa lub nieścisła wiadomość zawarta w materiale prasowym. Pamiętajmy, że wymóg podpisu wnioskodawcy stanowi warunek formalny publikacji sprostowania.
Redaktor naczelny ma obowiązek opublikować sprostowanie:
1) w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, w której zamieszczono materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania – w terminie 3 dni roboczych od dnia otrzymania sprostowania,
2) w dzienniku – w najbliższym przygotowywanym do druku numerze, a w przypadku braku możliwości technicznych w numerze następnym, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania,
3) w czasopiśmie – w najbliższym od dnia otrzymania sprostowania lub następnym po nim przygotowywanym do opublikowania numerze,
4) w innym niż dziennik przekazie za pomocą dźwięku lub obrazu i dźwięku – w najbliższym analogicznym przekazie.
Gdy możliwy termin opublikowania sprostowania przekracza 6 miesięcy, na żądanie wnioskodawcy sprostowanie należy dodatkowo opublikować w ciągu miesiąca od dnia otrzymania sprostowania w odpowiednim ze względu na krąg odbiorców dzienniku. Koszty publikacji pokrywa wydawca prasy, w której ukazał się materiał prasowy będący przedmiotem sprostowania.
Cel instytucji sprostowania nie jest karanie wydawcy, lecz jedynie umożliwienie zainteresowanemu zamieszczenia swobodnej, lecz rzeczowej wypowiedzi prostującej wiadomości jego zdaniem nieprawdziwe bądź odpowiadającej na zagrożenie jego dobrom osobistym. Opublikowaniu podlegają tylko rzeczowe stwierdzenia, że jakieś obiektywne zdarzenie nie miało miejsca lub określony fakt postrzegany jest przez zainteresowanego inaczej, oraz rzeczowe ustosunkowanie się do nie dotyczącej wiadomości o faktach i nie poddającej się kryterium prawdziwości bądź ścisłości innej informacji, która zagraża lub narusza dobra osobiste wnioskującego. Rzeczą redaktora naczelnego jest ocenić dostarczony mu wniosek i tekst żądanej publikacji pod kątem prawa prasowego przy uwzględnieniu jedynie zakazu dokonywania skrótów lub zmian, które by osłabiały znaczenie sprostowania lub odpowiedzi albo zniekształcały intencję autora .
Sprostowanie w drukach periodycznych powinno być opublikowane w tym samym dziale i taką samą czcionką, co materiał prasowy, którego dotyczy, pod widocznym tytułem „Sprostowanie”. W przypadku przekazu za pomocą dźwięku lub obrazu i dźwięku sprostowanie powinno być wyraźnie zapowiedziane oraz nastąpić w przekazie tego samego rodzaju i o tej samej porze. W tekście nadesłanego sprostowania nie wolno bez zgody wnioskodawcy dokonywać skrótów ani innych zmian. Tekst sprostowania nie może być komentowany w tym samym numerze, przekazie lub w elektronicznej formie dziennika lub czasopisma, tego samego dnia. Nie wyklucza to jednak prostej zapowiedzi polemiki lub wyjaśnień.
Jeżeli pismo złożone w redakcji przez zainteresowanego nie odpowiadało wymogom sprostowania, a dokonanie skrótów, bez zniekształcenia intencji autora sprostowania lub osłabienia jego znaczenia, nie było możliwe, redaktor naczelny miał jedynie prawo odmowy publikacji z tych względów, że nie odpowiadało wymogom Prawa prasowego. Nie miał natomiast uprawnienia do dokonywania niedozwolonych skrótów.
Tekst noszący w przeważającej większości cechy sprostowania, a odnośnie kilku sformułowań mający cechy polemiki, nie pozbawia całego tekstu charakteru sprostowania. Jeżeli taki tekst nie spełnia w pełni wymogów sprostowania, to redaktor naczelny miał obowiązek powiadomienia zgłaszającego sprostowanie o odmowie jego opublikowania oraz o jej przyczynach. Tego rodzaju postępowanie, gdy jako przyczynę odmowy wskazanoby umieszczone w tekście fragmenty nie spełniające warunków sprostowania, dawałoby zainteresowanemu podstawę do podjęcia rozmów w celu uzgodnienia tekstu.
Redaktor naczelny odmawia opublikowania sprostowania, jeżeli sprostowanie:
1) jest nierzeczowe lub nie odnosi się do faktów,
2) zostało nadane lub złożone po upływie terminu lub nie zostało podpisane,
3) nie odpowiada wymaganiom ustawowym,
4) zawiera treść karalną,
5) podważa fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem dotyczącym osoby dochodzącej publikacji sprostowania.
Redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli sprostowanie:
1) odnosi się do wiadomości poprzednio sprostowanej,
2) jest wystosowane przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale,
3) zawiera sformułowania powszechnie uznawane za wulgarne lub obelżywe.
Odmawiając opublikowania sprostowania, redaktor naczelny jest obowiązany niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 7 dni od dnia otrzymania sprostowania, przekazać wnioskodawcy pisemne zawiadomienie o odmowie i jej przyczynach. Jeżeli odmowa nastąpiła z przyczyn określonych w pkt 1, 4 i 5, należy wskazać fragmenty sprostowania, które nie nadają się do publikacji. Redaktor naczelny nie może odmówić opublikowania sprostowania, jeżeli zastosowano się do jego wskazań. W przypadku nadesłania poprawionego sprostowania termin liczy się od dnia doręczenia wnioskodawcy zawiadomienia o odmowie i jej przyczynach.
Prawo prasowe uprawnia redaktora naczelnego do odmowy opublikowania sprostowania lub odpowiedzi, jeżeli ich treść lub forma nie jest zgodna z zasadami współżycia społecznego. Nie chodzi w nim zatem o badanie prawdziwości wiadomości, której sprostowania domaga się zainteresowany, lecz o analizę treści i formy samego sprostowania pod kątem ich zgodności z zasadami współżycia społecznego.
Jeżeli redaktor naczelny odmówił opublikowania sprostowania albo sprostowanie nie ukazało
się w terminie lub ukazało się z naruszeniem prawa, zainteresowany podmiot może wytoczyć powództwo o opublikowanie sprostowania. Roszczenie wygasa, jeżeli nie będzie dochodzone w ciągu roku od dnia opublikowania materiału prasowego.
[spacer]
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
